معنای خودشیفتگی محاوره ای

خودشیفتگی محاوره ای می‌تواند به طرق مختلف ظاهر شود، اما به طور کلی شامل انحصار مکالمات و هدایت مجدد توجه به خود است. این رفتار اغلب از نیاز عمیق به اعتبار، توجه و تحسین ناشی می شود. افرادی که خودشیفتگی محاوره ای از خود نشان می دهند تمایل دارند نظرات، تجربیات و دستاوردهای خود را بر دیگران ترجیح دهند و اغلب مشارکت دیگران را در گفتگوها نادیده می گیرند یا کم اهمیت جلوه می دهند.

خودشیفته های مکالمه ای ممکن است در تاکتیک هایی مانند:

1. Shift-Response: آنها با برگرداندن تمرکز به خود به اظهارات شخص دیگری پاسخ می دهند. برای مثال، اگر فردی دستاوردی را به اشتراک بگذارد، خودشیفته مکالمه ممکن است با دستاورد مشابهی از خودش پاسخ دهد.
2. قطع کردن رقابتی: آنها برای مداخله در داستان ها یا نظرات خود دیگران را قطع می کنند بدون اینکه اجازه دهند صحبت خود را به پایان برسانند.
3. تک تک: آن‌ها دائماً سعی می‌کنند با به اشتراک گذاشتن داستان‌های تاثیرگذار یا دراماتیک‌تر خود، از تجربیات یا دستاوردهای دیگران پیشی بگیرند.
4. ربایی موضوع: آنها گفتگو را از موضوع فعلی به سمت چیزی که بیشتر به علایق یا تجربیات آنها مرتبط است منحرف می کنند.
5. فقدان گوش دادن فعال: ممکن است به نظر بی‌علاقه به حرف‌های دیگران بیفتند و فقط منتظر فرصتی هستند تا مکالمه را به خودشان برگردانند.

پرچم های قرمز نارسیسیسم گفتگو

شناسایی خودشیفتگی محاوره ای می‌تواند برای حفظ روابط سالم و ارتباط موثر مفید باشد. برخی از پرچم های قرمز که ممکن است نشان دهنده خودشیفتگی مکالمه باشد عبارتند از:

1. تسلط بر مکالمات: شخص با برگرداندن تمرکز بر روی خود، به طور مداوم بر مکالمات تسلط دارد.
2. عدم علاقه به دیگران: آنها کمترین علاقه را به تجربیات، افکار یا احساسات دیگران نشان می دهند.
3. رفتار نادیده‌انگیز: آنها مشارکت دیگران را در گفتگوها نادیده می‌گیرند.
4. وقفه‌های مکرر: آنها اغلب صحبت دیگران را قطع می‌کنند تا داستان‌ها یا نظرات خود را مداخله کنند.
5. خود تبلیغی مداوم: آنها به طور مداوم خود و دستاوردهای خود را بدون نشان دادن کنجکاوی واقعی در مورد دیگران تبلیغ می کنند.

توجه به این نکته مهم است که گاه به گاه خود ارجاع دادن یا به اشتراک گذاشتن تجربیات شخصی بخشی عادی از مکالمه است. با این حال، هنگامی که به یک الگوی ثابت تبدیل می شود که دیدگاه های دیگران را نادیده می گیرد، ممکن است نشان دهنده خودشیفتگی مکالمه باشد.

نکاتی برای مقابله با خودشیفتگی محاوره ای

اگر متوجه شدید که با فردی که خودشیفتگی محاوره ای نشان می دهد درگیر هستید، نکات زیر را در نظر بگیرید:

1. مرزها را تعیین کنید: مرزهای واضحی برای خود تعیین کنید و با قاطعیت اما محترمانه با آنها ارتباط برقرار کنید. به شخص اجازه دهید بداند که شما ترجیح می دهید در طول مکالمه چگونه به شما گوش داده شود و با او درگیر شوید.
2. گوش دادن فعال را تمرین کنید: با گوش دادن فعالانه به آنچه می‌گویند و پرسیدن سؤالات متفکرانه به دیگران علاقه واقعی نشان دهید. این می‌تواند به تغییر تمرکز از خودشیفته مکالمه کمک کند.
3. مکالمه را تغییر مسیر دهید: زمانی که مکالمه بیش از حد روی فرد خودشیفته متمرکز می شود، سعی کنید آن را به موضوعی که دیگران را درگیر می کند یا مشارکت گروهی را تشویق می کند هدایت کنید.
4. به دنبال پشتیبانی باشید: با دوستان قابل اعتماد، اعضای خانواده یا متخصصان در مورد تجربیات خود در مورد خودشیفتگی مکالمه صحبت کنید. آنها میتوانند راهنمایی، اعتبارسنجی و پشتیبانی ارائه دهند.
5. در صورت لزوم تماس را محدود کنید: اگر خودشیفته مکالمه به طور مداوم مرزهای شما را نادیده می گیرد و ارتباط را دشوار می کند، ممکن است لازم باشد برای رفاه خود تعاملات خود را با آنها محدود کنید.

به یاد داشته باشید که پرداختن به خودشیفتگی محاوره ای ممکن است همیشه منجر به تغییر فوری در رفتار طرف مقابل نشود. ضروری است که بهزیستی ذهنی خود را در اولویت قرار دهید و پویایی ارتباط سالم را انتخاب کنید.